روزی رسد که صحنِ حسن‌ را بنا کنیم            در زیرِ قُـبِّـه اش همه با هم دعـا کنیم

یک گـنـبـدِ بـزرگ برای چـهـار قـبـر            بـرپـا چـو گـنـبـدِ حـرمِ سـامـرا کـنـیم

شـکـلِ مـنـاره های حـرم را مـوافـقـی            مـثـلِ منـاره هایِ قـشنـگِ رضا کـنیم؟

بالای قـبـرِ حـضرتِ اُمّ‌الـبـنـیـن فـقـط            شایـستـه است «خانـۀ سقّـا» به پـا کنیم

یک پنجـره برای حـرم جـور می کنیم            اَمْراضِ لاعـلاج در آن جـا دوا کـنـیم

چون مُنْتهای جود و سخا و کرامت است            انـبـوهِ زائـرانْ هـمه حاجـت‌روا کـنیم

چون مسجدالـنّبی به موازاتِ بابِ بَدْر            بابُ‌الجَـمَـل بـرای حـرم رو‌ به‌ را کنیم

ذکـرِ کـتـیـبـه هـای حـرمْ یـا‌ محـمّـد و            زهـرا، حسین، حـیدر و یا مجـتبی کنیم

از بابِ قـاسـمـش به حـرم می رویم تا            إذنِ دُخـول خـوانده و او را صدا کنیم

هر سال و ماه و هفـته زِ تقـویم‌هایمان            روزِ زیــارتـیِ حـسـن را جـدا کـنـیـم

هر کس بخوانَـد آیۀ «اِکْمالِ عشق» را            با یک بـرات راهیِ کـرب و بـلا کنیم